In occasione dell'assegnazione del premio Human Rights International(HRI)2008
a Nasrin Sotoudeh(avvocatessa e difensore dei diritti umani ,Iran) il 12.12.2008
a Nasrin Sotoudeh(avvocatessa e difensore dei diritti umani ,Iran) il 12.12.2008
Non ho nulla da regalare a Nasrin, solo le parole che sgorgano dal mio cuore e dalla mia fede.
Da quando, alla Feminist School , abbiamo deciso di organizzare una festa per esprimere la gioia per il premio assegnato a Nasrin Sotoudeh, mi sono tornati in mente tanti ricordi.
Così,nelle ultime settimane le amiche della Feminist School hanno pensato di chiedere ai responsabili il permesso di fare una festa nel farhang saraye banu ( casa della cultura Banu) per Nasrin e abbiamo pensato: cosa possiamo regalare a una donna come lei che si è impegnata per tanti anni a difendere i suoi clienti, che non ha fatto che andare su e giù dalle scale dei tribunali e nonostante tutte le offese e le ingiurie subite non ha mai smesso di difendere i suoi clienti.
Due settimane fa ci hanno chiesto la lista dei relatori e noi abbiamo scritto fra gli altri i nomi di Shirin Ebadi, Simin Behbahani,Farideh Gheyrat.Gila Bani yaghoub Giti pour fazel, Questi sono i nomi delle relatori che abbiamo indicato ,ma ,nonostante l'alto prezzo di 150.000 tuman che ci hanno chiesto per l'affitto della sala, alla fine non ci hanno concesso il permesso.
A questo punto abbiamo pensato di far arrivare in tutto il mondo , tramite Internet e i vari siti, la voce e gli interventi dei relatori .
Quindi, abbiamo deciso di preparare uno speciale programma sul sito Dedicando a' Nasrin il 22 Novembre e in tutte le pagine mettere il suo nome e discorsi e interventi su di lei e su altri avvocati come lei.
Questa sera, mentre guardavo le foto che sono state scattate a Nasrin dal nostro fotografo Arash Ashurnyia, sostenitore del movimento delle donne, in occasione della premiazione a Nasrin, nonchè il poster collegato all'evento ,ho cominciato a pensare agli anni 90 e ai ricordi di cui fino ad oggi non ho potuto parlare con Nasrin. In quegli anni lei non era ancora avvocato ed io non ero ancora così pericolosa per il governo da aver bisogno di assistenza legale. Però lei mi aiutava già a trovare la mia via e a esprimere il mio dolore per le ingiustizie verso le donne.
Oggi io la vorrei ringraziare, non solo perchè è stata il mio avvocato in tutti questi anni, ma anche per le cose che mi ha insegnato e per la fiducia che mi ha incoraggiata ad avere. Poi, la vita e le difficoltà ci hanno allontanate, ma la bellezza di una amicizia che si è consolidata in quei due anni rimarrà per sempre.
Sempre sono andata in cerca di un'occasione per rievocare con lei quei tempi ,dirle l'importanza della sua amicizia nella mia vita sociale e nella formazione del mio pensiero ed esprimere il mio profondo rispetto per lei.
Nel giorno felice in cui il mondo riconosce e aplaude ai suoi sforzi attribuendole un altro premio, a lei e al movimento delle donne in Iran con gioia io canto. " Oh donna , tu la presenza della vita...é finito il tempo della schiavitù, tutto è possibile..."
Oggi possiamo dire : " Le mani che abbiamo piantato nel giardino cresceranno ! L'albero rigoglioso del movimento delle donne ora nel nostro Paese sta crescendo, e per questo ora possiamo amare la nostra terra. E quella pianta possiamo farla crescere prendendo tutto quello che esiste nel mopndo. Perchè quando hai una pianta non solo la tua terra ti appartiene ma tutto il mondo ti appartiene." .
Se ci rende felici un premio che arriva da un'altra parte del mondo, ci renderà felici anche un piccolo cambiamento nelle nostre leggi da parte dei nostri carcerieri, piccoli passi per arrivare all'uguaglianza fra uomini e donne.
Quando questa pianta avrà solide radici le differenze fra uomo e donna non ci saranno più, prigionieri e carcerieri, non ci saranno più differenze fra le nazioni, ma soprattutto non ci saranno più stranieri.
Noi porremo tutti questi sentimenti e le piccole conquiste di giustizia ai piedi della nostra tenera pianticella, con la speranza che la piccola, dolce figlia di Nasrin possa ancora più di sua madre odiare l'ingiustizia e la prevaricazione e difendere la vita perchè sia giusta e umana.
domenica 23 novembre 2008
همه موكلان من
منصوره شجاعی-2 آذر 1387
مدرسه فمینینستی : نسرین ستوده وکیل شجاع و دلسوز جنبش زنان به عنوان برنده اولین جایزه بین المللی حقوق بشر ایتالیا از سوی بنیاد زودتیرول، در سال ۲۰۰۸ معرفی شد. مدرسه فمینیستی به رسم هدیت به نسرین ستوده و خانواده بزرگ وی ازهمسر و دو فرزند خردسالش تا یکایک فعالان جنبش زنان و به ویژه یار و همکار همیشگی اش شیرین عبادی که او نیز جایزه مدارا ازآلمان را از آن خود ساخته بود ، مصمم به برگزاری مراسم پاس داشت وشادباش این جایزه شد. .... اما خبر به این کوتاهی نبود و به این کوتاهی نیز نماند... این داستان نیز مانند دیگر داستان های این روزگار به ناچارراهی دیگر گرفت و رفت، تا بدین جا رسید که شماره ویژه سایت مدرسه به این ماجرا اختصاص یافت.
درواقع، مطلب زیر به رسم خوشامد گویی ، فتح بابی بود براین داستان درمراسمی که قرار بود در فرهنگسرای بانو به آرامش برگزار شو د ومیهمانانش در این وانفسای اضطراب و دلشوره لحظاتی را به شادی حضور یکدیگر ،بی دغدغه،به خاطرات عمر پر دغدغه خویش بیافزایند، که نشد.!
یادش به خیر آن روزها که هر زنی تنها یک بار و حداکثر به مدت نيم ساعت در تمام عمرش ازحق داشتن وکیل بهره مند میشد. آن هم درزمانی که همگی اطرافیان وحاضرين در مجلس ازوكيل و موکل تا شاهدوميهمان؛ از مدعی العموم و مغموم تا اولیای دم و منجي ؛ همه وهمه یک صدا و يك راي درانتظار پاسخ معلوم ومشهودو معروف موکلی بودند که در جواب به وکیل نیم ساعته خویش که برای سومین بارسوال ميكرد: دوشیزه خانم بنده وکیلم؟؟؟؟.... با صدای نرم و نازک و شرماگینی که قراربود خیلی هم شادی و اشتیاق احتمالي اش را بروز ندهد، جواب می داد ب....له .....!!....وبعد کف زدن ها و کل کشیدن های حضاربود و ديگر هيچ وكيلي تا پايان قرارداد مذكور از او دفاع نمي كرد.!
یادش به خیر آن روزها که وکلای زن به مجلس راه یافتند وشجاعانه سعی بر دفاع از حقوق حقه زنان ایران کردند و ميراث اين تلاش هرچند كه به" وراث به حق" نرسيد اما راهي را براي بيان مطالبات زنان تا به امروز گشود.....
و اما ، یادش به شر آن روزها که وکلای تسخیری در سیاهچال های رژیم گذشته محکومین به اعدام را تا پای چوبه دار و صحن تیرباران مشايعت می کردند که یعنی بدانید که ما می دانیم حق داشتن وکیل حق هر فرد متهم و مجرم است !!
ونيز یادش به شر آن روزها که وکلای خوشنام و سرشناسي چون شیرین عبادی و مهرانگیزکار را به همان سیاهچال ها بردند و بدون حق داشتن وکیل مورد بازجویی قراردادند .
و یادش به شر آن روزها که وکلای معروف جنبش زنان را به دادگاه راه ندادند تا دردفاع از موکلانشان که زنان معترض به نابرابری های حقوقي بودند ، سخن به حق بگویند.
همه چیز اما به خیرمی گذرد ، آنگاه که جامعه زنان فعال از وکیل وموکل دست در دست هم برای دستیابی به حقوقی برابر و مردم نبشت، به سیاقی مداراگرانه و مسالمت جویانه، پیش می روند تا که دررویارویی با موج موهن خشونت ونابرابری ؛ با فدا کردن امنیت و آرامش فردي خویش سد ماندگارو پرصلابت امنیت و برابري بسازند و مبارک بدانند هر پاداش و هرجایزه را که وکلا درکنار موکلان خویش و موکلان درکنار وکلای خویش هديه گرفته اند. و امروز چنین روزی است بادا که مدام بادا!
و امروز روزی است که زنان تلاشگر به سبب هم رای نبودن با فرمایشات مردسالارو قدرت مدار، صدای نرم و نازک خویش را نه شرماگین و نه بی اشتیاق ؛ بلكه جسورانه و مشتاق به فرياد رسا و شورانگیز دادخواهی بدل کرده اند.
و امروز روزي است كه يكايك زنان دادخواه از اولين گامي كه در راه برابري خواهي برمي دارند نه تنها يك وكيل بلكه وكلايي به عدد حضور زناني ازهمين جنس و طايفه درهمراهي و دفاع از آنان سينه سپر مي كنند. . و امروز و همیشه نیز یاد و نام یکایک آنان را گرامی میداریم.
اما آنان كه در اوراق حقوقي به نام وكيل قانوني خوانده شدند و دردوره هاي بحران بيشترين بار را متحمل شدند و صبورانه ماندندو جسورانه به دفاع برخاستند ، وکلایی بودند از جنس موکلان خویش وکلایی از جنس و جنم دیگر.
نسرين ستوده وشيرين عبادی از اين دست وكلاي جنبش زنان بوده اند. در روزهايي كه برخي مسئولان امنيتي به لطايف الحيل سعي بر تفرقه و جدايي ميان وكيل وموكل داشتند ودارند اين دو زن بردبارانه اینگونه سیاس بازی های حیلت مدارانه را متحمل میشوند و دل سپرده و جسور، دفاع از حقوق فردی و مدنی موکلان خویش را ادامه می دهند .
این هشدارها که گاه در قالب دلسوزی ها و مراقبت های برادرانه از سوی مسئولان به این وکلا و نیز موکلانشان ابراز می شود مانعی بر ادامه فعالیت های بشردوستانه و برابری خواهانه آنان نشده است. اما مسئولان امنیتی هر از چند گاهی یکی را از دیگری برحذر میکنند و آن یکی را نوید بخشایش درغیاب دیگری می دهند ، یکی را ارزشی والا می نهند که در کناردیگری نباشد و با او حشر و نشرنکند که درشان ومنزلت یک وکیل نیست و آن یکی را از هوچی گری و جنجال دیگری می ترسانند... لیکن علیرغم تمامی این ماجراها ، امروز روزی است که ما برحذرشدگان و تذکارشنیدگان و ارج گذاردگان و منع شنیدگان همه و همه دست در دست هم ازوکیل وموکل یک صدا و یک رای خواهان دستیابی به جامعه ای برابرو امنیتی پایدار هستیم.
امروز روزی است که زنان فعال ایران دردورترین نقاط و محرومترین مناطق با دلگرمی و پشتیبانی حمایت های واقعی دیگر فعالان جنبش و با تکیه برحقانیت خواسته های خویش قدم درراه برابری خواهی میگذارند و میدانند که وکلایی چون نسرین ستوده و شیرین عبادی در هرمکان و در هردیاری که باشند تمامی آنها را به یک نام می خوانند : "همه موکلان من"
و امروز روزی است که به همدلی و هم رایی زنان، داستان های دیرینه خیرو شر نیز مفهومی جدید یافته اند و آنچه را که از دیرباز به شر ویا به خیر می شناختیم امروز گونه ای دیگر نقل می شوند:
یادش به خیر آن روزها که شیرین عبادی جایزه نوبل را از آن خویش کرد و سوغاتش افتخاری جهانی و حاصلش پیدایی جمع " هم اندیشی زنان " بود.
یادش به خیر آن روزها که دفترچه و بیانیه و اسناد کمپین یک میلیون امضا تحت فشار و محدودیت بسیار،با همکاری دلسوزانه این دو وکیل شجاع به تحریر در آمد و تاریخ مکتوب زنان را غنایی افزون بخشید.
یادش به خیرآن روزها که نسرین ستوده هنگام بارداری با شکم برآمده ونفسی تنگ دردادگاه ودادسرا در كنار موکلین خویش تنفس در هوایی آزاد را بشارت داد.
یادش به خیر آن روزها که شیرین عبادی ونسرین ستوده مصمم در دفاع رايگان از اعضای فعال کمپین یک میلیون امضا روز را دردادگاه وشب را درپی آرام کردن خانواده دستگیرشدگان گذراندند.
یادش به خیرآن روزها که نسرین ستوده همراه با پسرک نوزادش درکنارموکل ممنوع الخروج خود، فرودگاه را به محکمه عدالت بدل کرد و درمقابل نیروهای امنیتی و انبوه مردمان بی تفاوت و تماشاچی فریاد کشید که : مگر یک مملکت چند دولت دارد ؟
یادش به خیرآن روزها که شیرین عبادی به هزاراتهام واهی از سوی کسانی مهدورالدم شناخته شد و اماسرزنده تر از همیشه پایداری کرد.
یادش به خیر آن روزها که نسرین ستوده درکنار موکلانش دستگیر شد و در اتومبیل نیروی انتظامی سرودخوانان به اداره اماکن خیابان وزرا منتقل شد.
یادش به خیر روزی که خبر دریافت اولین جایزه حقوق بشر ایتالیا به نسرین ستوده راشنیدیم و در پی آن خبر اهدای جایزه مدارا از سوی پروتستان های آلمان به شیرین عبادی به ایران رسید.
و یادش جاودان باد، چنین روزی که گرد هم جمع شدیم تا آواز برابری خواهی را هماهنگ با سرود عدالت جویی وکلای مبارزمان سردهیم تا که مانا و پایدار باد این آوا که پژواک رسایش تمامی زنان فعال و برابری خواه را به یک نام میخواند : همه موکلان من !!
عکس: آرش آشوری نیا
مدرسه فمینینستی : نسرین ستوده وکیل شجاع و دلسوز جنبش زنان به عنوان برنده اولین جایزه بین المللی حقوق بشر ایتالیا از سوی بنیاد زودتیرول، در سال ۲۰۰۸ معرفی شد. مدرسه فمینیستی به رسم هدیت به نسرین ستوده و خانواده بزرگ وی ازهمسر و دو فرزند خردسالش تا یکایک فعالان جنبش زنان و به ویژه یار و همکار همیشگی اش شیرین عبادی که او نیز جایزه مدارا ازآلمان را از آن خود ساخته بود ، مصمم به برگزاری مراسم پاس داشت وشادباش این جایزه شد. .... اما خبر به این کوتاهی نبود و به این کوتاهی نیز نماند... این داستان نیز مانند دیگر داستان های این روزگار به ناچارراهی دیگر گرفت و رفت، تا بدین جا رسید که شماره ویژه سایت مدرسه به این ماجرا اختصاص یافت.
درواقع، مطلب زیر به رسم خوشامد گویی ، فتح بابی بود براین داستان درمراسمی که قرار بود در فرهنگسرای بانو به آرامش برگزار شو د ومیهمانانش در این وانفسای اضطراب و دلشوره لحظاتی را به شادی حضور یکدیگر ،بی دغدغه،به خاطرات عمر پر دغدغه خویش بیافزایند، که نشد.!
یادش به خیر آن روزها که هر زنی تنها یک بار و حداکثر به مدت نيم ساعت در تمام عمرش ازحق داشتن وکیل بهره مند میشد. آن هم درزمانی که همگی اطرافیان وحاضرين در مجلس ازوكيل و موکل تا شاهدوميهمان؛ از مدعی العموم و مغموم تا اولیای دم و منجي ؛ همه وهمه یک صدا و يك راي درانتظار پاسخ معلوم ومشهودو معروف موکلی بودند که در جواب به وکیل نیم ساعته خویش که برای سومین بارسوال ميكرد: دوشیزه خانم بنده وکیلم؟؟؟؟.... با صدای نرم و نازک و شرماگینی که قراربود خیلی هم شادی و اشتیاق احتمالي اش را بروز ندهد، جواب می داد ب....له .....!!....وبعد کف زدن ها و کل کشیدن های حضاربود و ديگر هيچ وكيلي تا پايان قرارداد مذكور از او دفاع نمي كرد.!
یادش به خیر آن روزها که وکلای زن به مجلس راه یافتند وشجاعانه سعی بر دفاع از حقوق حقه زنان ایران کردند و ميراث اين تلاش هرچند كه به" وراث به حق" نرسيد اما راهي را براي بيان مطالبات زنان تا به امروز گشود.....
و اما ، یادش به شر آن روزها که وکلای تسخیری در سیاهچال های رژیم گذشته محکومین به اعدام را تا پای چوبه دار و صحن تیرباران مشايعت می کردند که یعنی بدانید که ما می دانیم حق داشتن وکیل حق هر فرد متهم و مجرم است !!
ونيز یادش به شر آن روزها که وکلای خوشنام و سرشناسي چون شیرین عبادی و مهرانگیزکار را به همان سیاهچال ها بردند و بدون حق داشتن وکیل مورد بازجویی قراردادند .
و یادش به شر آن روزها که وکلای معروف جنبش زنان را به دادگاه راه ندادند تا دردفاع از موکلانشان که زنان معترض به نابرابری های حقوقي بودند ، سخن به حق بگویند.
همه چیز اما به خیرمی گذرد ، آنگاه که جامعه زنان فعال از وکیل وموکل دست در دست هم برای دستیابی به حقوقی برابر و مردم نبشت، به سیاقی مداراگرانه و مسالمت جویانه، پیش می روند تا که دررویارویی با موج موهن خشونت ونابرابری ؛ با فدا کردن امنیت و آرامش فردي خویش سد ماندگارو پرصلابت امنیت و برابري بسازند و مبارک بدانند هر پاداش و هرجایزه را که وکلا درکنار موکلان خویش و موکلان درکنار وکلای خویش هديه گرفته اند. و امروز چنین روزی است بادا که مدام بادا!
و امروز روزی است که زنان تلاشگر به سبب هم رای نبودن با فرمایشات مردسالارو قدرت مدار، صدای نرم و نازک خویش را نه شرماگین و نه بی اشتیاق ؛ بلكه جسورانه و مشتاق به فرياد رسا و شورانگیز دادخواهی بدل کرده اند.
و امروز روزي است كه يكايك زنان دادخواه از اولين گامي كه در راه برابري خواهي برمي دارند نه تنها يك وكيل بلكه وكلايي به عدد حضور زناني ازهمين جنس و طايفه درهمراهي و دفاع از آنان سينه سپر مي كنند. . و امروز و همیشه نیز یاد و نام یکایک آنان را گرامی میداریم.
اما آنان كه در اوراق حقوقي به نام وكيل قانوني خوانده شدند و دردوره هاي بحران بيشترين بار را متحمل شدند و صبورانه ماندندو جسورانه به دفاع برخاستند ، وکلایی بودند از جنس موکلان خویش وکلایی از جنس و جنم دیگر.
نسرين ستوده وشيرين عبادی از اين دست وكلاي جنبش زنان بوده اند. در روزهايي كه برخي مسئولان امنيتي به لطايف الحيل سعي بر تفرقه و جدايي ميان وكيل وموكل داشتند ودارند اين دو زن بردبارانه اینگونه سیاس بازی های حیلت مدارانه را متحمل میشوند و دل سپرده و جسور، دفاع از حقوق فردی و مدنی موکلان خویش را ادامه می دهند .
این هشدارها که گاه در قالب دلسوزی ها و مراقبت های برادرانه از سوی مسئولان به این وکلا و نیز موکلانشان ابراز می شود مانعی بر ادامه فعالیت های بشردوستانه و برابری خواهانه آنان نشده است. اما مسئولان امنیتی هر از چند گاهی یکی را از دیگری برحذر میکنند و آن یکی را نوید بخشایش درغیاب دیگری می دهند ، یکی را ارزشی والا می نهند که در کناردیگری نباشد و با او حشر و نشرنکند که درشان ومنزلت یک وکیل نیست و آن یکی را از هوچی گری و جنجال دیگری می ترسانند... لیکن علیرغم تمامی این ماجراها ، امروز روزی است که ما برحذرشدگان و تذکارشنیدگان و ارج گذاردگان و منع شنیدگان همه و همه دست در دست هم ازوکیل وموکل یک صدا و یک رای خواهان دستیابی به جامعه ای برابرو امنیتی پایدار هستیم.
امروز روزی است که زنان فعال ایران دردورترین نقاط و محرومترین مناطق با دلگرمی و پشتیبانی حمایت های واقعی دیگر فعالان جنبش و با تکیه برحقانیت خواسته های خویش قدم درراه برابری خواهی میگذارند و میدانند که وکلایی چون نسرین ستوده و شیرین عبادی در هرمکان و در هردیاری که باشند تمامی آنها را به یک نام می خوانند : "همه موکلان من"
و امروز روزی است که به همدلی و هم رایی زنان، داستان های دیرینه خیرو شر نیز مفهومی جدید یافته اند و آنچه را که از دیرباز به شر ویا به خیر می شناختیم امروز گونه ای دیگر نقل می شوند:
یادش به خیر آن روزها که شیرین عبادی جایزه نوبل را از آن خویش کرد و سوغاتش افتخاری جهانی و حاصلش پیدایی جمع " هم اندیشی زنان " بود.
یادش به خیر آن روزها که دفترچه و بیانیه و اسناد کمپین یک میلیون امضا تحت فشار و محدودیت بسیار،با همکاری دلسوزانه این دو وکیل شجاع به تحریر در آمد و تاریخ مکتوب زنان را غنایی افزون بخشید.
یادش به خیرآن روزها که نسرین ستوده هنگام بارداری با شکم برآمده ونفسی تنگ دردادگاه ودادسرا در كنار موکلین خویش تنفس در هوایی آزاد را بشارت داد.
یادش به خیر آن روزها که شیرین عبادی ونسرین ستوده مصمم در دفاع رايگان از اعضای فعال کمپین یک میلیون امضا روز را دردادگاه وشب را درپی آرام کردن خانواده دستگیرشدگان گذراندند.
یادش به خیرآن روزها که نسرین ستوده همراه با پسرک نوزادش درکنارموکل ممنوع الخروج خود، فرودگاه را به محکمه عدالت بدل کرد و درمقابل نیروهای امنیتی و انبوه مردمان بی تفاوت و تماشاچی فریاد کشید که : مگر یک مملکت چند دولت دارد ؟
یادش به خیرآن روزها که شیرین عبادی به هزاراتهام واهی از سوی کسانی مهدورالدم شناخته شد و اماسرزنده تر از همیشه پایداری کرد.
یادش به خیر آن روزها که نسرین ستوده درکنار موکلانش دستگیر شد و در اتومبیل نیروی انتظامی سرودخوانان به اداره اماکن خیابان وزرا منتقل شد.
یادش به خیر روزی که خبر دریافت اولین جایزه حقوق بشر ایتالیا به نسرین ستوده راشنیدیم و در پی آن خبر اهدای جایزه مدارا از سوی پروتستان های آلمان به شیرین عبادی به ایران رسید.
و یادش جاودان باد، چنین روزی که گرد هم جمع شدیم تا آواز برابری خواهی را هماهنگ با سرود عدالت جویی وکلای مبارزمان سردهیم تا که مانا و پایدار باد این آوا که پژواک رسایش تمامی زنان فعال و برابری خواه را به یک نام میخواند : همه موکلان من !!
عکس: آرش آشوری نیا
