Messaggio di Narges Mohammadi
In occasione della Conferenza Stampa che è stato organizzato dalla
Fondazione Alexander Langer 4. maggio 2012 ore 11.
Possiamo dire che la “libertà di espressione” è il fiore all’occhiello della “Dichiarazione Universale dei Diritti Umani”. Per raggiungere questo obiettivo gli uomini e le donne di questo mondo hanno davanti a sé un cammino ancora arduo. Ma se rimaniamo uniti e legati al fondamento dei diritti umani, ci sarà possibile percorrere questa strada e diventare così forti e determinanti.
Se tutti gli esseri umani potessero esprimere liberamente le proprie opinioni, senza temere la tortura, se tutti gli esseri umani rispettassero le opinioni altrui, non ci sarebbero più guerre e violenze.
Purtroppo oggi il mondo è ancora molto diverso e ovunque non mancano guerre, sangue, brutalità, carcere, tortura.
Ma rimane comunque accesa la speranza. Se nel mondo si spegne una voce perché soffocata dalla prepotenza di chi ha il potere, esistono altri esseri umani, in altri Paesi, disposti a diventare eco di quella voce, sostenendone così la diffusione.
In questo modo, coloro che godono nel soffocare queste voci resteranno delusi e forse capiranno quanto sia inutile e controproducente la repressione delle idee con la forza e la violenza.
Questa conferenza stampa della Fondazione Alexander Langer Stiftung, rappresenta l’eco delle nostre voci soffocate che possono risuonare in un’Italia libera.
پیروزی انسان ها نزدیک است،هر چند راه سختی پیش روست.
مطمٔينا این راه دشوار را می توان پیمود،اگر پیوند میان ما انسان ها برای تبدیل شدن به قدرتی موثر و تعیین کننده بر اساس حقوق بشر باشد.
شاید بتوان گفت گل سر سبد اعلمیه جهانی حقوق بشر " ٓازادی بیان " است. اگر هر انسانی با هر گرایش فکری بتواند ٓازادانه ٓارأي و نظرات خود را باز گوید ودربازگو کردن ٓان دچار ترس و شکنجه و محرومیت از حقوق انسانیش نشود و اگر همه انسان ها تفکر و نظرات دیگران را محترم شمرده و بتوانند به ٓان گوش فرا دهند، راه جنگ و خشونت و خونریزی بسته خواهد شد. اکنون شاهد چنین دنیایی نیستیم. متاسفانه جنگ، خونریزی، تجاوز، زندان و شکنجه در سراسر جهان کم نیست، اما می توان امید وار بود چرا که اگر صدایی در جهان خاموش می شود یا زورمندان جلوی بر خاستن ان را می گیرند، انسان هایی ٓازاده در سایر سرزمین ها پزواک ٓانٓ صدا می شوند و به نشر و انعکاس ٓان یاری می رسانند. چه اتفاق مبارکی. در این صورت کسانی که دل به خاموش کردن صداها خوش نموده اند ، ناامید خواهند شد و به بی حاصلی ایجاد خفقان با توسل به زور و خشونت پی خواهند برد.
این کنفرانس مطبوعاتی و اقدام انسانی بنیاد الکساندر لنگر، پزواک صدای محبوس ماست که اکنون از سرزمین ٓازاداندیشان در ایتالیا به گوش می رسد.
