http://radiozamaneh.com
شنبه, 11/09/1389
مریم حسین‌خواه
پروین اردلان، فعال حقوق زنان و برنده جایزه اولاف پالمه وقایع تونس را شوک خوبی برای زنان در کشورهای عربی و منطقه از جمله ایران دانست و گفت که این تحولات نشانگر قدرت نهادهای اجتماعی برای تغییر است.
وی که از سوی سازمان عفوبین‌الملل و دانشگاه یو سی دی دابلین به ایرلند دعوت شده بود، اضافه کرد: «تونس به رغم سرکوب سیاسی، دارای اتحادیه‌های گسترده کارگری و اتحادیه‌های زنان است و تغییرات اخیر در تونس شورشی بی‌پشتوانه فکری و عملی نیست.»
این فعال جنبش زنان با اشاره به برخی نگرانی‌ها درباره تکرار تجربه انقلاب ۱۳۵۷ ایران در تونس، بویژه در خصوص وضعیت زنان گفت: «برخی نگران از رشد بنیادگرایی اسلامی در تونس و تکرار مدل ایران در اعمال تبعیض جنسیتی بر زنان هستند و برخی نگران نفوذ غرب. هر دوی این نگرانی‌ها قابل تامل است اما شکل سومی هم وجود دارد و آن تاثیرگزاری نهادهای مدنی و جنبش‌های اجتماعی است که به نظر من تجربه تونس به شکل سوم نزدیک تر است و جزو انقلاب‌های اجتماعی قرار می‌گیرد.»
وی ادامه داد: «با وجود اینکه مقاومت زنان ایران علیه خشونت و تلاش شان برای تغییرقوانین برای آنان تحسین برانگیز است، اما تجربه سی ساله زنان ایران از خشونت سیستماتیک در ساختارایدئولوژیک و مردسالار ایران مدل خوبی برای زنان تونسی نبوده که قابل تکرار باشد.»
پروین اردلان با اشاره به «حذف و نادیده ماندن زنان» در دو انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی تاکید کرد: «زنان ایرانی برای تغییر وضعیت شان مدام در حال مبارزه از یک سو و سرکوب از سوی دیگر بوده‌اند.»
به گفته او: «با وجود فشار و خشونت‌های سیاسی، اجتماعی و جنسیتی، مقاومت تدریجی زنان که به صورت فردی و جمعی، برای کسب حقوق و آزادی‌های فردی، اجتماعی و سیاسی اعمال می‌شود، جنبش زنان ایران را به صدای متکثری از افراد، گروه‌ها، کمپین‌ها و ائتلاف‌هایی بدل کرده که درون و بیرون مرز‌های جغرافیایی فعال اند و منتقد و مداخله گر کلیه مناسبات نابرابر جنسیتی در جامعه هستند.»
وی با اشاره به تجربه کمپین یک میلیون امضا و الهام گرفتن آن از جنبش زنان در مراکش گفت: «اکنون جنبش‌های زنان در سراسر جهان نه تنها از یکدیگر الگومی گیرند بلکه در همصدایی با خواهرانشان صدای قدرت بخش شان را در همبستگی و حمایت از یکدیگر افزایش دهند.»
این فعال حقوق زنان با بیان اینکه در حال حاضر زنان تونس از پشتوانه فکری و تجربی قوی در درون و هم همبستگی زنانه در سطح جهانی برخوردارند، ادامه داد: «سی سال پیش نیز زنان ایرانی با برگزاری تظاهراتی گسترده اعلام کردند که نمی‌خواهند به عقب برگردند اما صدای آنان در میان شور انقلابی گروه‌های سیاسی و ایدئولوژیک و زن‌ستیز در جامعه سرکوب شد، اما اکنون تلاش جنبش‌های زنان در سراسر جهان همصدایی آنان را در تقویت کرده و مطالبات شان در حال گسترش است و اتفاقات تونس نمونه‌ای از آن است.»
پروین اردلان با اشاره به فراخوان تظاهرات زنان تونسی که قرار است روز ۲۹ ژانویه برگزار شود، اظهار امیدواری کرد که مداخله زنان تونسی در شکل گیری نهادهای حقوقی، سیاسی، اجتماعی، به پیشبرد یک راهبرد سیاست زنانه برای شکل دادن به ساختاری دموکراتیک در جامعه کنونی و آینده تونس بیانجامد.
از دیدگاه وی موفقیت آنان در این عرصه امیدبخش زنان در سایر کشورهاست و همین امر ما را بر آن می‌دارد که نسبت به این موضوع بی تفاوت نباشیم و همراه شویم.
این فعال حقوق زنان اظهار داشت: «تجربیات جهانی جنبش‌های اجتماعی در کشورهای مختلف بر یکدیگر تاثیر می‌گذارد و جنبش‌های زنان بسیاری از این آموخته‌ها را به کار می‌بندند بسته‌اند.»
وی افزود: «در حالیکه دولت‌های تمامیت خواه و دیکتاتور برای اعمال فشار و سرکوب مردم و نهادهای مدنی و سیاسی خود از یکدیگر الگو می‌گیرند چرا نباید جنبش‌ها و نهادهای مدنی چون جنبش‌های زنان در قدرت بخشی صدایشان و مقاومت و مبارزه برای خواسته هایشان از هم الگو نگیرند ؟»
اعدام‌های گسترده در ایران، نشانه ترس حاکمیت از اعتراضات مردمی
پروین اردلان در دیدار با اعضای سازمان عفو بین الملل ایرلند نیز به بیان شرایط کنونی فعالان و نهادهای مدنی در ایران پرداخت و گفت: «روز به روز با سرکوب و اعمال خشونت بیشتر فعالان مدنی و سیاسی مواجه هستیم و اعدام بیش از ۵۰ نفر طی ۲۰ روز از شدت‌گیری خشونت دولتی و افزایش نظامی‌گری در داخل ایران حکایت می‌کند.»
وی گفت که صدور احکام حداکثری اعدام تلاشی برای منفعل و مایوس کردن جامعه‌است اما در سوی دیگر نشانه‌ای از مقاومت جامعه نیز هست.
به گفته این فعال مدنی: «استراتژی حاکمیت ایران از تحمل حداقلی فعالان مدنی و سیاسی به سرکوب حداکثری و صدور و اجرای مجازات‌های جداکثری تغییر یافته است که این مسئله هم نشانه‌ای از تلاش دولت برای گسترش ارعاب در جامعه است و هم نشانه‌ای از واهمه آنها از هر گونه حرکت اجتماعی و سیاسی انتقاد گر در جامعه.»
وی صدور احکام و اجرای فوری اعدام، حکم صادر شده علیه وکلای حقوق بشر و فعالان حقوق زن چون نسرین ستوده، سرکوب فعالان دانشجویی چون بهاره هدایت و اجرای اعدام‌های پی در پی را نمونه‌ای از تغییر این استراتژی خواند.
پروین اردلان با مهم دانستن تلاش‌های سازمان‌های حقوق بشری همچون عفو بین الملل بر روی پرونده افرادی که در معرض اعدام قرار دارند، گفت:«اکنون با بالا رفتن آمار اعدام، فعالیت گسترده تری که اعتراض به کلیت مسئله اعدام را مورد توجه قرار دهد، نیز ضرورت دارد و این مسئله در رابطه با موارد دیگر نقض حقوق بشر همچون تبعید زندانیان سیاسی، صدور حکم‌های حداکثری، بازداشت وکلا و.... نیز صدق می‌کند.»
